Crkvu Lazaricu s pravom nazivaju biserom moravske arhitekture. Sazidana je 1375. ili 1376. godine u slavu prvorođenog sina kneza Lazara i ujedno naslednika prestola, despota Stefana. Posvećena je arhiđakonu Stefanu, zaštitniku dinastije Nemanjića.
Osnova crkve je trikonhalnog oblika, sažete varijante upisanog krsta, sa tri traveja po dužini, kupolom nad srednjim prostorom i istovremeno građenom pripratom, prvobitno sa otvorenim bočnim prolazima. Apside su iznutra polukružne, spolja petostrane, sa prislonjenim kolonetama na sastavima stranica. Primena trikonhalnog plana u moravskoj arhitekturi posledica je uticaja ideja atoskog monaštva na graditeljstvo Lazareve Srbije koja se, u crkveno-političkom i kulturnom smislu, značajno oslanjala na Svetu Goru.
Gornju konstrukciju nose prislonjeni lukovi koji leže na pilastrima. Svodovi su poluobličasti, ređe krstasti; kupola na pandantifima, iznutra kružna, spolja je osmostrana i formirana na neuobičajeno naglašenom i nadvišenom kubičnom postolju. Nad delom priprate karakterističan je aneks koji u nižoj etaži sadrži kapelu, koja neposrednu vizuelnu komunikaciju sa crkvom ostvaruje preko katihumene – prostora smeštenog u debljini zida između priprate i naosa, dok je prostorija iznad služila kao zvonara.
Način zidanja, naizmeničnim smenjivanjem horizontalnih redova kamenih tesanika od belovodskog peščara sa po tri reda opeke, povezane širokim spojnicama maltera, koje ispadaju iz ravni zida, u osnovi je vizantijski. U sistemu elevacije do izražaja dolazi težnja ka razvijanju vertikale i stepenovanju masa prema završnom akcentu – glavnoj kupoli, pri čemu spoljni oblici odgovaraju unutrašnjem sklopu građevine.
Osobenost arhitekture Lazarice predstavlja kompaktnost građe osnovne mase, pravilan ritam i ujednačenost kompozicije celine prema delovima i, kako u prostornom tako i u likovnom smislu, ostvarena ravnoteža kupole u odnosu na ukupan arhitektonski sklop građevine.
* tekst je preuzet sa sajta http://www.turizamkrusevac.com